禁時間。」
「沒關係,我住家裡。」梁蟬說,「我明早八點有課。」
「行吧。」蔣祈樹將打包好的蛋糕拿給她,穿上外套,「我晚上沒喝酒,開車送你,太晚了打不到車。」
兩人一前一後下樓,客廳裡的歡聲笑語沒停歇,一群人大有玩通宵的勢頭,他們明天上午沒課。
李傲然嚷嚷著:「這麼晚還送梁蟬回去啊。費這勁幹什麼,空房間多得是,隨便住哪間,等你們回到學校門都關了。」
蔣祈樹淡淡地說:「她明早有課。」
李傲然:「哦哦,理解。」
兩人離開後,李傲然「嘶」了聲,越琢磨越覺得蔣祈樹的狀態不對:「你們有沒有發現樹哥怪怪的?一臉不大高興的樣子,嘖,也不是不高興吧,就是情緒不高,他今兒過生日,不是該開心嗎?」hr
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>